De Vergeten Genocide: Hoe de Wereld de Ogen Sluit voor de Vernietiging van Hindoes in Bangladesh

In 1971 vond er in Bangladesh een van de meest verschrikkelijke, maar vaak vergeten genocides van de 20e eeuw plaats. Duizenden, zo niet miljoenen, onschuldige Hindoes werden afgeslacht, hun huizen verwoest en hun vrouwen verkracht. Terwijl de wereld toekeek, en in sommige gevallen zelfs de andere kant op keek, werd een heel volk het zwijgen opgelegd, simpelweg omdat ze tot een bepaalde religie behoorden.

Een Geschiedenis van Vernietiging

Het verhaal van de grootste genocide in Bangladesh begon op 26 maart 1971, toen West-Pakistan (nu Pakistan) een brute militaire operatie lanceerde om de opstand in Oost-Pakistan (nu Bangladesh) de kop in te drukken. De Hindu minderheid in Oost-Pakistan was een van de voornaamste doelwitten van deze genocide. Zij kregen namelijk de schuld dat zij de reden waren dat Oost-Pakistan geen geheel wilde vormen met West-Pakistan. Oost-Pakistan, net als West-Pakistan, moest gezuiverd worden van ‘ongelovigen’. Volgens verschillende schattingen werden ongeveer 2,4 tot 3 miljoen Hindoes vermoord tijdens de brute militaire campagne die later bekend zou worden als Operatie Searchlight.

Naast de massamoorden werden naar schatting 200.000 tot 400.000 Hindoe vrouwen bruut verkracht door de Pakistaanse militairen en hun bondgenoten. Dit was een systematische campagne van seksuele terreur die bedoeld was om een hele gemeenschap te vernederen en te vernietigen. De verhalen van deze overlevenden zijn hartverscheurend en blijven ons eraan herinneren hoe diep het menselijk lijden kan gaan wanneer haat en onverschilligheid de overhand nemen.

De Wereld Keert Haar Rug

Nixon and Kissenger — Amerikaanse President Richard Nixon (links) en adviseur Henry Kissenger (rechts)

Terwijl deze gruweldaden plaatsvonden, keerde de wereld, inclusief grote mogendheden zoals de Verenigde Staten, haar rug toe. De VS, onder leiding van president Nixon en zijn adviseur Henry Kissinger, bleven Pakistan steunen, ondanks duidelijke aanwijzingen dat er een genocide plaatsvond. In de beroemde “Blood Telegrams”, verzonden door de Amerikaanse consul-generaal in Dhaka, Archer Blood, werd de situatie gedetailleerd beschreven. Hij noemde het een “selectieve genocide” tegen de Hindoe minderheid en bekritiseerde het Amerikaanse beleid dat de wreedheden van de Pakistaanse regering over het hoofd zag.

De internationale gemeenschap faalde om adequate maatregelen te nemen om de genocide te stoppen. Dit leidde ertoe dat miljoenen mensen moesten vluchten naar India. In totaal staken ongeveer 10 miljoen mensen, voornamelijk Hindoes, de grens over naar India, waar ze in overvolle vluchtelingenkampen terechtkwamen. India, destijds onder leiding van premier Indira Gandhi, bood onderdak en hulp, maar de enorme toestroom van vluchtelingen legde een enorme druk op het land.

Geen berouw

Tot op de dag van vandaag heeft Pakistan als land geen excuses aangeboden aan de Hindoe populatie of de nakomelingen van de brute genocide. Hoewel er meerdere organisaties zijn die dit eisen van Pakistan, geloven vele Hindoes dat dit niet zal komen. Wanneer een groep mensen een ander groep niet ziet met menselijke waardigheid, dan kan je niet verwachten dat er een vorm van berouw zal zijn wanneer de ontmenselijking tot uiting is gebracht.

Het Verhaal Moet Verteld Worden

Het is van cruciaal belang dat het verhaal van de genocide op de Hindoes in Bangladesh niet wordt vergeten. Het is een gruwelijke herinnering aan wat er kan gebeuren als religieuze minderheden worden gedemoniseerd en de wereld ervoor kiest om weg te kijken. De cijfers zijn schokkend: miljoenen doden, honderdduizenden verkrachtingen, en miljoenen ontheemden. Dit alles had voorkomen kunnen worden als de internationale gemeenschap haar verantwoordelijkheid had genomen en de leiderschap van India meer geïnteresseerd zou zijn met het welzijn van Hindoes in plaats van wat de vooral Westerse politiek zou vinden.

Hindoes over de wereld hebben de verantwoordelijkheid om deze vergeten genocide onder de aandacht te brengen. De wereld moet weten wat er is gebeurd, en we moeten collectief eisen dat zulke verschrikkingen nooit meer worden toegestaan. De slachtoffers van deze genocide verdienen gerechtigheid, en hun verhalen moeten worden verteld, zodat toekomstige generaties kunnen leren van deze donkere periode in de geschiedenis.

Pakistaans leger controleert een Bangladeshi of hij besneden is. Hindoe manen werden zo uitgezonderd op straat

De herinnering aan de genocide van 1971 in Bangladesh is een oproep tot actie. Het is een waarschuwing voor wat er kan gebeuren als we onverschillig blijven tegenover het lijden van anderen. We moeten waakzaam blijven en ervoor zorgen dat dergelijke gruweldaden nooit meer plaatsvinden, waar ook ter wereld.